THE END

Vrijdag 29 November

Vandaag was dan mijn echte laatste dag op de crèche. En natuurlijk net vandaag waren de baby’s ontzettend vervelend - ruzie maken, niet luisteren, rondrennen als ze moeten zitten etc. Toen het eenmaal tijd was om te slapen gingen ze ook allemaal niet slapen, maar dat vond ik vandaag natuurlijk niet zo erg. Wendy en ik stonden allebei in tranen in deze klas en dat vonden de kids heel gek, wat ik wel snap. Wendy ging namelijk op dat moment weg, dus daar had ik net afscheid van genomen. Als de kinderen huilen, is altijd het eerste wat we vragen “who’s fighting?”. Nu kwamen ze naar mij toe om te vragen “who’s fighting teacher Salah?”, enorm schattig en dat maakte het natuurlijk niet beter. Daarna gingen ze ook nog me troosten door mn tranen proberen af te vegen. Toen moest ik van de leraren afscheid nemen, maar van de leraren had ik de beste band met Wendy en Tessa. Tessa was er natuurlijk niet en van Wendy had ik hiervoor al afscheid genomen. Thuis aangekomen ben ik begonnen met inpakken, wat nog best een drama was aangezien alles in het hele huis verspreid lag. In de avond heb ik ingecheckt en daarna ben ik opgehaald door Eudene en Ashwin om nog een laatste avond met hun door te brengen. We zijn naar het huis gegaan van de mensen waar we vorige week het examenfeestje hadden. Dit afscheid was natuurlijk ook weer alles behalve leuk, maar het was niets vergeleken met de kinderen. 

Zaterdag 30 November

Ik voelde me vandaag echt niet lekker - keelpijn, hoofdpijn en misselijk - dus ik heb de laatste dingen in mijn koffer gedaan en daarna gewoon rustig vast mijn foto’s uitgezocht. In de avond zijn we wat gaan eten in Muizenberg bij Primi en rond 9 uur waren we weer thuis. Hier heb ik nog een laatste rondje door het huis gelopen en toen ineens appte Wendy dat ze bij de deur stond. Ze had nog een paar cadeautjes voor me gekocht en ze wilde nog een laatste keer afscheid nemen. Ze had een agenda voor 2020 gekocht, een schilderijtje met een gezegde over vriendschap en een sleutelhanger over 16 December. Het gebaar vond ik echt heel lief en vooral omdat ik weet dat zij echt niet zomaar het geld hebben om iets te kopen. 

Zondag 1 December

En ook deze ochtend bleef ik dingen tegenkomen die ik vergeten was in te pakken, dus laten we hopen dat ik alles heb. Rond 10 uur zijn we naar de Oranjezicht markt geweest voor de laatste keer en daarna zijn we met de meiden in onze straat, Rochelle, Kristin en Kalan gaan eten in Groot Constantia. Dit is een plek met ongelofelijk mooie uitzichten op de wijnvelden. Over 2 uurtjes is mijn pick up, en dan kan de 20 uur lange reis beginnen 😁